عشق.....

عشق

تصور کن:

درختانی در مه فرو رفته را

با انتهایی ناپیدا

و با آبشاری که دعوتت می کند

تا برهنه شوی

خودت را میان امواجش پرت کنی

و بی اراده

با جریانش

راهی شوی

به سویی که ....

همه نا آشنائی است!

شاید سرت به سنگ بخورد

شاید سفری رویائی در پیش رویت باشد

شاید در میانه راه کوفته و درهم شوی

شاید هم نشوی

شاید

شاید

و بسا شاید های دیگر

اما اگر زنده بمانی

چیزی بزرگ به دست آورده ای:

خاطره ای خوش

از یک ماجراجویی گیج کننده!

و تابلوی همین طبیعت است،

عشق:

با دعوتی که

انتهایش را نمی توان گمانه زد.